diris kelkajn vortojn, sed mi komprenis nur unu, nome "Jafet".
—Jes—, mi diris per malforta voĉo, —kie estas Jafet?
Li skuis la kapon, tiris mian manon el sub la blanka litkovrilo kaj palpis mian pulson; tiam li parolis al la alia viro, kiu estis foririnta, sed tuj poste revenis kun taso. La sidanta sinjoro prenis la tason kaj portis ĝin al mia buŝo. Mi trinkis ĝis neniu guto postrestis kaj sentis min pli forta, sed sidiĝi mi ne povis. Mi sekve restis kuŝanta kaj la viroj rigardis min atente. La sidanto tuŝis miajn vangojn, kaj mi sentis, ke lia mano estas malvarma. Li forprenis de mia frunto blankan tukon, kiun mi ne estis rimarkinta tie, kaj prenante kombilon, li kombaranĝis miajn harojn, dum li ridetis afable al mi.
—Jafet!— mi diris refoje, kaj li balancis la kapon. Mi timis ke la hundo estis mortinta.
En tiu momento venis aliaj viroj, kiuj rigardis min scivole; neniam mi vidis tiom da personoj kune. Ili komencis paroli inter si, sed mi komprenis nenion. Tiam la sidanta viro, kiu ŝajnis al mi eminenta sinjoro, pripensis momenton kaj demandis min denove. Ŝajnis al mi, ke lia voĉo subite ŝanĝiĝis, kvazaŭ alia persono parolus. Mi tre miris pri tio, sed silentis, ĉar mi ne lin komprenis. Tiam lia voĉo por la dua fojo ŝanĝiĝis, kaj feliĉe mi komprenis du vortojn el ĉio, kion li diris, nome la vortojn ŝtad kaj namen, kaj mi respondis en mia Insula lingvo:
—Diĥt bi ŝtad—, kio signifas: "Tuj apud la urbo." Li daŭrigis demandadi min kaj mi komprenis la vortojn Fater kaj leeft, kion mi tradukis al mi per patro kaj vivas.
—Op 't ajlnd—, mi respondis, volante komprenigi, ke li vivas sur la Insulo.
