—Ajlnd?— li demandis plue; —Ingliŝ ajlnd?
Mi kredis, ke li demandis, ĉu mia patro vivas sur angla insulo, sed ne sciante, al kiu lando la Insulo apartenas, mi respondis:
—'k Loof van najt—, kio signifas: —Mi kredas ke ne.
Denove li pripensis, tiam li demandis:
—Hu is Jafet?
Mi tradukis la demandon per "kiel estas Jafet?" kaj mi diris:
—'k Wajt najt, vast vel dom, van haj vol mi bit'n.[1: Mi ne scias, verŝajne ĝi estis rabia, ĉar ĝi volis min mordi.] Tiuj vortoj, kiuj sendube sonis strange en la orelojn de la eminenta sinjoro, estis al li nekompreneblaj, sed li persistis ankoraŭ momenton por ekscii, kiu mi estas kaj de kie mi venis, kaj li demandis:
—Hajst du Jafet?
Mi komprenis, ke li demandis, ĉu mi nomiĝas Jafet kaj tuj mi respondis:
—Ikke? ... nej!— kio signifas: —Ĉu mi? ... ne!
—Spriĥst du daniŝ? ... taler du dansk?— li subite demandis.
—Papegoj prot deens—, mi respondis, kaj imitante nian papagon mi diris plue: —Go til fanen![2: Iru diablon!]
Surprizite la sinjoro rigardis min kaj ekridis, tiam li palpesploris refoje mian pulson por senti, ĉu mi havas febron, kaj tradukante miajn lastajn vortojn al la ĉeestantoj, ĉiuj plengorĝe ridegis, pri kio mi tre miris. Tiam li faris ankoraŭ kelkajn demandojn, kiujn mi ne komprenis; li skuis la kapon kaj karesinte miajn vangojn, li ekstaris kaj iris for. La aliaj lin sekvis, kaj mi restis sola.
Super mia kapo mi aŭdis de tempo al tempo strangan bruon, kaj mi estis scivola, kio ĝi estas kaj pensis pri
