botelon, kie ni loĝis dum kelkaj semajnoj antaŭ ol komenciĝos niaj flugadoj.
Iun vesperon la aviadisto montris al mi ĵurnalon, en kiu staris longa artikolo pri la pereo de granda vaporŝipo apud Melburno.
Ĉe tiu ŝipopereo dronis kelkaj maristoj kaj du pasaĝeroj, sed la kapitano kun la oficiroj kaj kelkaj maristoj kaj pasaĝeroj povis savi sin en savboatoj. La kapitano kaj lia helpanto do gajnis altan monsumon, al la firmo, kiu posedis la pereintan ŝipon, estis pagata la alta asekurmono, sed deko da homoj perdis sian vivon.
Kiam mi rakontis al la aviadisto, kion mi antaŭe aŭdis sur la ŝipo, li konsilis al mi neniam paroli pri tiu afero, ĉar tio povus fariĝi danĝera por mi.
Pasiginte tri monatojn en Honolulu, ni entreprenis nian unuan flugadon, kiu estis ankaŭ la lasta.
Kun mia falŝirmilo sur la dorso, mi sidis en la aeroplano kaj multe ĝuis la belan panoramon sub mi, kiam subite ekbrulis la flugmaŝino. Tio tiel neatendite okazis, kaj tiel rapide, ke mi ne havis la tempon longe pripensi mian situacion. Mi vidis mian kunulon, kiu rekte sidis sur sia seĝo, sed mi kredis, ke li jam estas senviva, eble lin trafis peco de la eksplodinta motoro; li diris nenion, eĉ ne rigardis malantaŭen por averti min salti malsupren. Sed tiu averto ne estis necesa; mi levis min, rampis sur la randon de la kesto de la flugmaŝino kaj saltis.
Mi ne sciis, kien mi iros, sed tuj antaŭ la eksplodo de la motoro mi vidis sub mi insuleton kun multaj arboj. Rigardante sub min, mi ĝin vidis ankoraŭ. Feliĉe mia falŝirmilo tuj malfermiĝis kaj mi ŝvebis malsupren.
Intertempe la peza aeroplano ankoraŭ tute en flamoj, falis en la maron, kie ĝi estingiĝis kaj tuj poste malaperis kun la aviadisto sub la ondojn.
Ĉio tio okazis tiel rapide, ke mi eĉ ne estis kaptita de teruro,
