destinis al mia unua ministro, sed ĉi tie mi povis nenion fari.
Li dolĉtone demandis, kion mi serĉas en tiu nokta horo tiel malproksime de mia palaco. Mi respondis, ke mi estas malsana, ke mia koro ne estas en ordo kaj ke tial mi per promenadoj klopodis resanigi ĝin. Mi elpensis tiun mensogon por kredigi al li, ke vere mi estas malsana, sciante, ke nur sanaj viktimoj taŭgas por la oferado; tion ĵus diris al mi la ventumistino.
La instruisto, ne divenante mian ruzaĵon, tuj ekzamenis mian bruston kaj atente aŭskultis la batadon de mia koro. Feliĉe kaj ne sen kaŭzo, ĝi batadis tro rapide pro la suferitaj emocioj, kaj aŭdante tiun neeksterordinaran kormovon, li diris:
— Nu, eble la koro de nia inkao baldaŭ resaniĝos, sed la malsano ne estas tre grava; la inkao bezonas ripozon, mi kondukos lin hejmen, por ke li dormu.
Li kaptis mian manon kaj duope ni promenis returne al mia palaco. Mi eniris, kuŝiĝis sur mia trono, sed mi ne povis dormi.
La du knabinoj, kiel kutime, sidis ĉe miaj flankoj, forpelante la moskitojn, sed ju pli rapide ili svingis la ventumilojn, des pli granda iĝis mia angoro, ĉar ĉiu svingo plimallongigis la distancon inter mi kaj la oferŝtono, sur kiu oni etendos min, por ke la ĉefa ministro kaj ĉefpastro povu malfermi mian brustan kaj elŝiri mian oferotan koron.
La nokto ŝajnis daŭri tutan semajnon; mi sentis kapdoloron, sed spite al tio mi cerbumis por elpensi rimedojn por forkuri.
Sed kiel forkuri? La insulo estis malgranda kaj tuj la ruĝhaŭtaj diabloj rekaptos min. Mia sola espero estis eventuala helpo de la knabino, sidanta sur mia benko, kiu jam konfesis, ke ŝia koro kliniĝas al mi. Sed kiel ŝi helpos? Mi cerbumis, cerbumadis, sed vane. Neniu povus kaj volus helpi al mi, escepte ĉi tiu malforta knabino; ĉiuj aliaj montriĝis esti mizeraj kreitaĵoj, kiuj por plaĉi al sia falsa dio, deziris nur, ke mi, kiel viktimo mortu la plej teruran morton.
Ho, kia malsaĝulo mi do estis!… Kia vantulo, opiniante kaj
