tiel en unu minuto plenumis la metamorfozon aŭ transformiĝon de ruĝhaŭtulo en blankulon.
Apenaŭ mi staris sur la ferdeko de la vaporŝipo, la savboato por la dua fojo eniris en la maron en la direkto al persono, naĝanta de la insulo al la vaporŝipo.
Tiu naĝanto estis mia ventumistino. Timante, ke ankaŭ ŝi estos oferata, ŝi estis forkurinta el mia palaco, kaŝinta sin sub la elstaranta roko, kaj kiam ŝi vidis ŝipon, ŝi ekbruligis fajrosignalon. Savante sian vivon, ŝi savis ankaŭ la mian.
Unu el la pasaĝeroj, inferiana sinjorino, akceptis la knabinon kiel servistinon, kaj kunprenis ŝin al sia domo.
Mi estis la heroo de la tago kaj en tiu vespero mi en mia kripligita angla lingvo devis al ĉiuj sur la vaporboato rakonti la saman aventuron, kiun mi nun rakontas al vi.
La vaporŝipo, kiu tiel mirakle savis min, estis angla pasaĝerŝipo survoje al Saidumo, kie mi alvenis post agrabla vojaĝo.
En Inferio mi poste spertis nenion, kio valoras la penon rakonti.
Mi estis feliĉa, kiam la tempo de mia returna vojaĝo al ĉi tiu insulo venis.
Mi findiris kaj volonte cedas la parolvicon al mia frato Sola-lasta-unu por…
La ĉefo interrompis dirante.
— Ni kun atento aŭskultis la aventurojn de Unu-sep-du, kaj mi diros poste, kion mi pensas pri ĉio. Li rakontis multe kaj interese, sed li uzis tiom da strangaj kaj al ni fremdaj vortoj, ke mi ne ĉion komprenis; tamen mi komprenis sufiĉe por formi al mi ĝustan ideon pri la enhavo… Estas nun tre malfrue, kaj ni iros hejmen. Morgaŭ vespere Sola-lasta-unu havos la okazon rakonti, kion li spertis post sia foresto de nia insulo. Mi esperas, ke li ne estos tiel larĝparola, kiel liaj du fratoj, ĉar ofte malmultaj paroloj sufiĉas por detale rakonti, kion oni havas por diri. Tial… bonan nokton!…
