staris laŭlonge de la roka strato.
Volante vidi, kiel ĉio ĉi tio finiĝos, la aviadistoj sekvis je malgranda distanco, kaj kiam la portantoj fine malaperis en la grandan kunvenkabanon, en kiu la fremduloj la antaŭan tagon estis akceptataj, la ceremonio finiĝis.
— Stranga enterigo, — rimarkis la doktoro.
— Stranga enmarigo! — korektis la piloto.
La indiĝenoj do ne havis tombejon, sed konfidis siajn mortintojn al la maro.
Flanke de la kabanego, nome en la okcidenta paralelogramo de la insulo, troviĝis la ĝardenoj de la insulanoj; tion oni tuj vidis, starante sur la lateroj de la paralelogramo, kiu per kvar flankoj ilin ĉirkaŭis.
La aviadistoj eniris en la ĝardenon kaj miris pro la maniero, en kiu la blinduloj aranĝis la kulturadon sur sia insulo. La tuta kulturado estis tiel perfekta, ke ĝi ŝajnis esti la laboro de civilizitaj viduloj.
Flanke de la ĝardenoj, inter la kvar lateroj de la plej norda paralelogramo de la insulo, estis la fruktarboj, longaj vicoj de ĉiaj fruktoj, kaj la trio vidis multajn insulanojn, kiuj kolektis bananojn, kokosnuksojn kaj aliajn fruktojn.
La aviadistoj estis konvinkitaj, ke al la enloĝantoj de ĉi tiu tera paradizo neniam mankos manĝaĵo, kaj ankaŭ kredis, ke neniu sovaĝa besto minacas la blindulojn, ĉar ĝis nun la fremduloj vidis nur birdojn, sed tute ne kvarpiedajn brutojn aŭ bestojn, kio ekstreme mirigis ilin.
Estis nature, ke sovaĝaj bestoj ne estis sur ĉi tiu insulo, ĉar alie la vivo de blinduloj estus tie neebla.
Restis nur la kvara paralelogramo por ekzameni. Ĝi kuŝis ĉe la orienta flanko de la insulo, kaj same kiel la aliaj, estis limigita de kvar lateroj el stratoj aŭ vojoj el rokpecoj.
Ĉi tiun lastan parton da la insulo kovris plantaĵoj de bambuoj kaj larĝfoliaj arboj, kaj oni jam vidis, kiel utilaj ili estis por la
