— Mi promesas, ke post kvin jaroj, tio estas: post kvin pluvosezonoj, mi revenos ĉi tien kun mia flugmaŝino por rekonduki la junulojn, kiuj konsentos akompani nin al Inferio, kiel viduloj.
Dirinte tion, la doktoro kun la du aliaj inferianoj forlasis la kunigitajn insulanojn.
Dum longa tempo ĉi tiuj diris nenion, sed pripensis. Multaj scivoliĝis post la malgranda parolado de la doktoro, sed ĉiujn iom timigis la tiel nomita operacio. Neniu el li antaŭe konjektis, ke li same kiel la fremduloj havas okulojn, sed nun pripalpante la lokon de sia vizaĝo, kie laŭ la certigo de la doktoro troviĝas tiuj organoj, ĉiu ekkredis pri la ebleco de tiu certigo.
Fine la ĉefo diris:
— Fratoj, la fremduloj, tion ni ĉiuj scias, havan specialan mirindan sentilon, nome okulojn, pri kiuj la doktoro parolis; mi mem sentis per mia fingro, ke malantaŭ la palpebro io kaŝiĝas, kaj sendube, tio estas sama palpilo, per kiu mi povas senti ĉion, kio okazas je kelka distanco. Mi kredas al la certigo de la fremdulo rilate al la okuloj, kaj se tri el vi kuraĝas submeti sin al la operacio, li diru tion: mi atendas.
Por la dua fojo regis longa silento kaj fine unu el la ĉeestantaj junuloj diris:
— Se la ĉefo permesas kaj konsentas al mi submeti min al tiu operacio por ricevo la vidkapablon, tiam mi estas inklina submeti min al ĝi, ĉar mi estas tre scivola pri ĉio, kion la fremdulo rakontis pri sia insulego, pri sia urbo kaj pri aliaj mirindaj aferoj.
Ree sekvis momento de silento, post kiu alia junulo sin prezentis kaj post li ankoraŭ kvin aliaj.
Sep insulanoj, instigitaj de la parolado de la doktoro kaj de propra scivoleco, decidis do sin anonci kiel kunvojaĝantoj por flugi kun la fremduloj trans la Grandan Oceanon al Saidumo.
