En la sekvinta mateno la sepo iris al la kabano de la inferianoj.
La doktoro estis konvinkita, ke troviĝas sur la insulo scivolemuloj, dezirantaj viziti alian landon, sed li ne atendis, ke tiel multaj sin anoncos, kaj ĉar nur tri personoj povis esti akceptataj, li foririgis kvar el ili kaj la tri aliajn, kiuj aspektis kiel dudekjaruloj, li sidigis en la antaŭa parto de la kabano. Supraĵe ekzameninte iliajn palpebrojn kaj sentinte, ke sub ili sin kaŝas okuloj, li prenis kun si unu el la trio al sia dormejo, nome al la malantaŭa parto de la kabano. La aliaj postrestis sur la benko, atendante, ke la doktoro vokos ilin.
Kiam li eniris kun la blindulo en la dormejon, li petis la du inferianojn eliri, por ke li ne estu ĝenata en sia operacio.
Estante sola kun la blinda junulo, li diris al li:
— Kiel vi nomiĝas, amiko?
— Mi nomiĝas Du-kvar-du; tio estas: La dua el la kvara de la dua.
— Stranga nomo!
— Tute ne: mi estas la dua infano de gepatroj, loĝantaj en la kvara kabano de la dua domvico.
— Ho, nun mi komprenas; sed kiel do nomiĝas la du homoj, kiuj nun atendas malantaŭ tiu foliomuro?
— Ili nomiĝas: Unu-sep-du, nome la unua el la sepa de la dua kaj Sola-lasta-unu, aŭ la sola el la lasta el la unua.
— Tion mi ankaŭ komprenas, sed mi opinias, ke tiaj nomoj estas iom malklaraj.
— Tute ne, almenaŭ ne por ni.
— Povas esti, sed en mia lando ĉiu persono havas specialan propran nomon ne dependan de la loko, kie li loĝas, ĉar tio estus neebla. Sed diru al mi: Kiel do nomiĝas via patro kaj via patrino?
— Tre nature ili nomiĝas: Patro de kvar-du, aŭ: La patro
