En ilia blindeco ĉio ĉirkaŭ ili daŭre estis nigra, kaj nur hela taglumo iom ŝanĝis tiun koloron donante al ĝi kelkan malfortan helan nuancon. Sed post kiam iliaj okuloj malfermiĝis kaj subite la blinduloj sin sentis lokitaj en specon de krepusko, kiu sufiĉe klare konturis la ilin ĉirkaŭantajn objektojn, ili kun ektimo kelkajn fojojn sinsekve mallevis kaj levis la palpebrojn, okulumante kaj rigardante antaŭ sin, kvazaŭ ili vidus fantomojn. Plej multe timigis ilin la figuro de la sin movanto doktoro, la unua homa estaĵo, kiun por la unua fojo ili vidis.
Liaj movoj estis al ili io mistera, nesolvebla. Blinduloj, subite ricevinte la vidkapablon, vidas ĉiujn objektojn kaj precipe la moviĝantajn en tute alia maniero, ol iu, kiu vidis de sia naskiĝo. La doktoro tion sciis kaj tial li diris:
— Ne timu, miaj amikoj, sed kviete rigardu min kaj miajn movojn. Komence ĉio estas al vi io mistera, sed baldaŭ tio ŝanĝiĝos. Vi nun estas en duonlumo, ĉar la sunradioj nun pro la fermita kabanpordo povas penetri nur sub ĝi kaj tial ili povas nur malforte prilumi la internon, sed eĉ tiu malforta lumo estas ankoraŭ doloriga por viaj okuloj. Krom tio vi ankoraŭ tute ne povas klare distingi la objektojn, kaj ankoraŭ pli malbone la moviĝantajn. Vi eĉ ne povas vidi, ke io proksimiĝas al aŭ malproksimiĝas de viaj okuloj, ĉar por ili la objektoj iĝas pli grandaj aŭ pli malgrandaj, depende de la fakto, ĉu ili iras al vi aŭ foriras de vi. Ekzemple rigardu mian manon; mi ĝin movos en la direkto al via kapo, kaj ŝajnos, ke ĝi pligrandiĝas… jen rigardu!… Kaj nun, dum mi retiras mian manon, ĝi ŝajnas iom post iom pli malgrandiĝi. Ankaŭ vi ne povas ankoraŭ distingi la kolorojn. La koloro, kiun vi ĝis nun vidis, estas la nigra, sed ekzistas multaj aliaj, kiujn iom post iom vi poste povos diferencigi; kaj nur tiam vi ĝuos la vidkapablon, kiu nun tute ne plaĉas al vi. Tial havu paciencon, restu ĉi tie, ĝis mi permesos al vi iri eksteren, unue en vespero kaj mateno dum krepusko kaj nur poste, kiam la suno staros sur la ĉielo.
