Mi do promenadis en mia libera tempo, veturadis en aŭtomobiloj kaj tramoj, kaj nur vespere mi laboris, plenigante la botelojn kaj portante ilin malsupren.
Iun vesperon subite la elektra sonorilo laŭte kaj longe sonoris. Mi tuj agis laŭ la interkonsento kaj iris el mia ĉambro, fermis malantaŭ mi la pordon en la fundo kaj rapidis malsupren, al la mallarĝa strato, malantaŭ la domo. Mi trairis la tutan strateton; ĉe ĝia fino mi turnis min dekstren kaj post duhora promenado mi revenis al mia hotelo.
Jam de malproksime mi vidis, ke multaj homoj staras antaŭ la hotelo.
Tamen nenion suspektante, mi malrapide iris plu kaj haltis antaŭ la homamaso. Al viro, kiu staris tie, mi demandis, kial tiuj homoj ariĝis ĉi tie, kaj li respondis:
— Pro la policanoj, kiuj eniris; ŝajnas al mi, ke en tiu hotelo laboras kontrabandisto, kaj unu el la policanoj, rigardu nur, portas botelojn eksteren kaj metas ilin en sian veturilon.
Vole-nevole mi ekpensis pri la boteloj, kiujn mi regule portis malsupren, sed suspektante nenion malbonan, mi puŝis min tra la homamaso kaj eniris en la hotelon.
La posedanto estis for kaj sur lia loko sidis policano kun mia aparato kaj aro de boteloj antaŭ si.
Vidante min iri en la koridoron, li vokis:
— Haltu! haltu!… Kien vi iras?
— Al mia ĉambro.
— Kiu ĉambro?
Mi montris mian ŝlosilon, ĉar pri la numeroj de la ĉambroj mi nenion sciis.
Li rigardis la kupran plateton, kiu estis fiksita al mia ŝlosilo, kaj diris:
— Ho, vi do estas la brandfaristo, la kunhelpaton de nia kontrabandisto?
— Mi estas nur lia servisto — respondis mi, kaj detale klar-
