nome dumil dolarojn.
Nenian antaŭe mi aŭdis pri loterioj, sed decidis zorge konservi mian papereton kaj eniris en la teatron. Oni prezentis en tiu vespero filmon pri krimuloj.
Mi vidis dum la ludado de tiu filmo, kiel oni senkulpe povas fali en la manojn de tiaj krimuloj; kaj kiaj estas la malbonaj rezultoj. Mi pensis pri mia fajfilo kaj pri la aparato, kaj decidis esti tre singarda pri ĉiaj laboroj, kiujn oni estonte proponos al mi.
En la paŭzo, tio estas: en la nelonga interrompo de la filmo, la teatro, alie en la mallumo, estis tute lumigata de lampoj, pendantaj de la plafono. Sur la scenejo staris speco de grandega horloĝo kun plato, sur kiu staris multaj ciferoj. Meze de la ciferplato longa montrilo povis moviĝi laŭlonge de tiuj ciferoj, kaj tio okazis, post kiam la klarigisto faris mallongan parolandon, per kiu li klarigis, ke ĉiu vizitanto atente komparu la numerojn de sia slipeto kun tiu, kiun montros la longa montrilo de la horloĝo. Kiam li finis la klarigon, oni aŭdis sonorilon kaj la montrilo komencis turniĝi. Ĝi post momento haltis super cifero, kaj la klarigisto laŭte vokis kaj notis ĝin sur nigra tabulo, kiu staris flanke de la horloĝo.
La montrilo ree turniĝis, ree indikis ciferon, kiun la klarigisto ankaŭ notis.
Post kelkaj tiaj notadoj la montrilo ĉesis turniĝi, kaj la klarigisto laŭte vokis, ke la numero…, mi ne memoras ĝin plu, gajnis la premion!
Ĉiuj rigardantoj ekzamenis sian numeron kaj ankaŭ mi, sed ĉar mi ne sciis legi, mia slipeto diris al mi nenion; tial mi rigardis ĉirkaŭen por vidi, kiu estas la feliĉa gajninto.
Ŝajnis, ke neniu gajnis, ĉar neniu ekstaris por voki, ke li estas la gajninto.
La klarigisto atendis momenton, poste li vokis:
— Ĉu neniu!?… Bonvolu atente kompari vian numeron kun
