"Jes," kriis Alicio avide.
"Venu do," respondis la Damo.
Alicio aligis sin al la procesio inter la gastoj, kaj treege ŝi volis scii kio estas okazonta.
"Estas... estas tre bela tago," diris ĉe ŝia flanko iu malforta voĉo.
Turnante la kapon, ŝi vidis ke la Blanka Kuniklo marŝas duope kun ŝi kaj time rigardas en ŝian vizaĝon.
"Tre bela," konsentis Alicio. "Kie la Dukino?"
"Ŝ! Ŝ!" la Kuniklo tuj flustris en ŝian orelon, kaj ĵetis zorgoplenan rigardon trans sia ŝultro. Tiam, levinte sin sur la piedpintoj, li metis la buŝon al ŝia orelo kaj diris en ĝin: "Oni mortkondamnis ŝin."
"Pro kio?" Alicio demandis.
"Ĉu vi diris 'Domaĝe'?" diris la Kuniklo.
"Ne, certe ne!" respondis Alicio. "Laŭ mi tute ne estas domaĝe. Mi diris 'Pro kio.'"
"Ŝi ja survangis la Damon—" la Kuniklo komencis.
Alicio preskaŭ sufokis sin, penante ne tro laŭte ridegi.
"Ŝ—!" la Kuniklo murmuris denove "la Damo aŭdos vin. Ŝi ja alvenis iom malfrue, kaj la Damo diris—"
"Ĉeiĝu la ludlokojn," ektondris la Damo.
