Jen la voĉ' de l' Omar'! mi aŭdis la krion,
"Vi min bakis tro brune, vi iru Azion!"
La hararon netigas en ĉiu okazo
La anas' per l' okuloj, sed li per la nazo.
Kiam seka la sablo, li kvazaŭ monarĥo
Malestime parolas eĉ pri la ŝarko.
Kiam tajdo kun ŝarkoj amase enfluas
Malfiera la voĉo per kiu li bruas.
"Tiuj certe ne estas la vortoj kiujn mi lernis en la infaneco," diris la Grifo.
"Tiujn vortojn mi neniam aŭdis ĝis la nuna momento," diris la Falsa Kelonio, "ĝi ja estas nur sensencaĵo."
Alicio diris nenion. Fininte la verson, ŝi sidiĝis, metis la manojn al la kapo, kaj ekmiris ĉu iam ŝia vivo refariĝos ordinara.
"Mi tre volus scii la klarigon de ĉio tio," diris la Falsa Kelonio.
"Ŝi ne povas klarigi," la Grifo vigle intermetis. "Eldiru la duan verson."
"Sed pri lia hararo," persistis la Falsa Kelonio, "li fakte ne povus netigi ĝin per la nazo."
Alicio havis nenion por diri; ŝi nur rigardis ilin senhelpe.
"Vi eldiru la duan verson," ripetis la Grifo, "ĝi komenciĝas per la vortoj 'Lian domon pasante—'"
Alicio ne kuraĝis malobei, kvankam ŝi estis certa ke ĉio nepre elvenos malprave. Per tremanta voĉo ŝi eldiris:—
