kaj buterpanon, kaj humile surgenuis. Denove jam la trian fojon, li komencis:—
"Mi—se plaĉas al via Reĝa Moŝto—estas tre malriĉa—"
"Konsente, tre malriĉa vi estas je la parolarto," diris la Reĝo, "ĝin vi certe ne posedas."
Ĉe tiu reĝa ŝerco, unu kobajo aplaŭdis, kaj estis tuj subpremita de la oficistoj. (Ĉar 'subpremita' estas iom malfacila vorto, mi volas klarigi la agmanieron. Oni havis en la juĝejo grandan kanvassakon, kunligeblan ĉe la buŝo per ŝnuretoj. En tiun sakon oni ŝovis la kobajon, kaj poste sidis sur la sako.)
"Estas bona afero ke mi vidis tion," pensis Alicio. "Tre ofte mi legas en la ĵurnaloj ke ĉe la fino de iu proceso 'kelkaj personoj ekaplaŭdis, sed la aplaŭdantoj estis tuj subpremitaj de la oficistoj de la juĝejo.' Kaj ĝis nun neniam mi povis kompreni kion precize tio signifas."
"Se nenion plu vi povas diri pri la afero," diris la Reĝo, "estas permesite al vi deiri."
"Mi ja ne povas," kontraŭdiris la Ĉapelisto, "deiri pli malsupren, ĉar jam mi staras sur la planko."
"Tamen vi povas decidi desidi tie," respondis la Reĝo.
Ĉe tio la alia kobajo aplaŭdis kaj—estis subpremita.
