kun surgrundiĝo — minimume 15 sek-km. (Sed laŭ pli prudenta kalkulado, 18 aŭ 19).
4. Por vojaĝo al la luna surfaco, sekvota de reveno al nia termondo — minimume 17 sek-km. (Pli konservative, 21 ĝis 22).
5. Por vojaĝo al Marso, kaj reportado de la pasaĝeroj al la mondo de ilia naskiĝo — minimume 25. (Pli sendanĝere tamen, 31 aŭ 32).
6. Por vojaĝo al Venuso, kaj reen al nia hejma terglobo — minimume 29, sed kun multe da danĝero pri katastrofo. Pli taŭge estus plani pri forto kiu povus doni rapidiĝojn kaj malrapidiĝojn kiuj entute egalus al 35 aŭ 36 sek-km.
Nu, en la supraj ciferoj ni trovos kaŝita malfacilecon de neatendita profundeco. Ĉar bone rimarku kia estas la leĝo de la raketo! Dum ke oni pligrandigas la atingotan rapidecon laŭ adiciado, la grandeco de la necesa raketara sistemo kreskas laŭ multobligado. En la 6-a ĉapitreto troviĝos ciferoj kiuj sugestas ke, se certa tre granda raketŝipo povos atingi rapidecon de, ekzemple, 12 kilometroj je sekundo, oni bezonos 8-foje pli pezan raketaron por doni 16 sekundkilometrojn, 64-foje pli gradan raketaron por 20 sekundkilometroj, kaj 256-foje pli pezan por 24 sek-km!
La praktikaj konkludoj estos poste pripensataj pli detale. Sed ni povas eĉ nun antaŭvidi ke vojaĝoj po unu nur al Venuso kaj Marso (kaj kompreneble al la Luno) estas ja espereblaj en kelkaj proksimaj jarcentoj; eble ankaŭ eĉ unu flugo al kaj de la Luno. Sed ke revenvojaĝoj de Marso kaj de Venuso estas „preskaŭ” neespereblaj —, t.e. je ia mezureble baldaŭa dato.
Tio ĉi emas skizi jenforman bildon. Malmulto da
