Kaj plue, laŭ la sama principo. Por gajni entute rapidecon, de 12 sekundkilometroj, oni bezonos raketaron de tri unuoj. La tria unuo pezos mem 4480 tunojn (640 por ŝelo kaj 3840 por brulaĵo); kaj la serio de tri unuoj pezos 5120 tunojn.
Sed laŭ la ciferoj en ĉapitreto 4, multe pli altaj rapidecoj estas bezonataj por ĉiu serioza intermonda entrepreno. Ni daŭrigu do la kalkuladon.
Por ĉiusekunda rapideco de 16 kilometroj, oni bezonos raketaron de kvar unuoj, kun pezo de 40,960 tunoj, kaj antaŭkalkulita kosto de eble 100 milionoj da usonaj dolaroj.
Por rapideco de 20 sekundkilometroj, raketaro de kvin unuoj estos necesa, pezanta 327,680 tunojn.
Por disponigi al la ŝipo rapidecon de 24 sek-km, la raketara sistemo devos enhavi ses unuojn, kun pezo de 2,621,440 tunoj.
Kaj por gajni 28 sek-km, oni postulus raketaron de sep unuoj, kun pezo (ĉu mi hontu diri?) de „nur” 20,971,520 tunoj. La libro aldonas la sugeston (tro konservativan laŭ mia opinio) ke tiu kostus ĉirkaŭ $ 3,500,000,000 (!!).
Ni komparu nun la suprajn pezciferojn kun la rapidecoj necesaj (laŭ la 4-a ĉapitreto) por atingi planedojn. Ni vidas ke raketo serio havanta nur tri unuojn povus ja fali sur la Lunon, sed kun nepra detruo de la enhavo, ĉar mankus sufiĉe da disponebla forto por neŭtraligi la faligan forton de la luna graviteco. Por sendanĝera surgrundiĝo sur la Luno, oni devus konstrui sur la Tero raketaron de kvar unuoj. La pezo de ĉirkaŭ 40,000 tunoj estus egala al plej granda oceana ŝipo, kaj la konstruaĵo kostus almenaŭ $ 100,000,000.
