2. Kiel eksperimento, pli granda raketo, pezanta maksimume unu tunon, flugos senpasaĝere al la Luno, tie falos sur ian momente senluman regionon, kaj signalos sian alvenon per eksplodo de malmultaj kilogramoj da ekbrilpulvoro, kian uzas fotografistoj. Tio sufiĉos por esti ekvidata per teleskopoj sur Tero.
3. Eble unu el tiaj raketoj, iom pli granda, alportos al la Luno ne nur la ekbrilpulvoron, kiu konstatigos la faktan alvenon al la celo, sed la korpocindrojn de Edward L. Hanna kaj edzino el la usona urbo Cleveland (elp. Klivland), du riĉaj entuziasmuloj kiuj jam disponigis leĝe destinitan monprovizon de $ 20,000 por garantii la de ili deziratan entombiĝon sur la Luno!
4. Multe pli granda raketo, portanta pasaĝerojn en hermetika ĉambro, faros eksperimentan flugon kelkcent kilometrojn supren. Poste refalante al tero, ĝi alvenos sendanĝere al la tergrundo, ne per paraŝutoj, sed „volplanante” per glitflugiloj, kiel aeroplano.
5. Ankoraŭ pli granda raketŝipo, konstruita en du unuoj, flugos oblikve supren, tra kaj ekster la atmosfero; kaj tiam horizontaliginte la flugvojon, ĝi komencos ĉirkaŭiri nian mondon. Havante rapidecon inter 7½ kaj 8 sekundkilometroj, ĝi nek emos nek povos fali al la surfaco de nia termondo, sed povus eterne ronflugi la mondon (15-foje ĉiutage) en rolo de nova kaj tre proksima eta satelito. Eble unu semajnon aŭ unu monaton la esplorantoj loĝados en tiu eta ŝipmondo, lernante multon pri la kondiĉoj ekster la atmosfero. Tiam, per utiligo de tiom de la brulaĵo kiom ankoraŭ restos neuzita, ili moderigos la rapidecon sufiĉe por gliti oblikve malsupren en la atmosferon. Poste ili malsupreniros glitfluge al la tersurfaco.
