Paĝo:Fez - Homa Doloro, 1905.pdf/11

Pro la fremda mizera kelano
Min, la solan, en dom’ forlasante!…
— Kara patro, forlasu koleron
Kaj severan mienon, domaĝon,
Ankaŭ kaŝu vi la malesperon,
Kaj min kisu trifoje vizaĝon.
— Jam dek-naŭa finiĝis ja jaro!
Videbligas ja sian favoron,
Glora princo, la riĉa najbaro —
Vian manon li petas kaj koron!
— Princon tiun, patreto, rifuzu,
Kaj ne ĝemu li vane, envie —
Sian monon, titolon li uzu
Por alia fraŭlino — alie.
Mi por mi mem elektos amaton…
Sed hodiaŭ ni ŝanĝu la temon.
Mi hodiaŭ ne iros la straton,
Ĉar… kapturnon mi sentas kaj tremon.
Nun pro ŝia tre stranga mieno —
Jen ruĝiĝis ŝi, jen ŝi paliĝis —
Pro l’suspekta humor’ de Heleno
Patro multe ekmaltrankviliĝis.
Li alvokis doktorojn sciulojn —
— Sen espero! — li aŭdas respondon.
Li malbenas sin mem, ĉifonulojn,
La tegmentojn kaj tutan kelmondon.
— Malbenita, ho, estu l’riĉeco,
Kiun mi de la sort’ ekposedis!
Malbenita, ho, estu — la eco,
Kiun ŝi de l'patrino heredis!…