| E.: | La kuracisto estas la espero de l' malsanulo. |
| La kuracistoj estas la espero de siaj malsanuloj. | |
| Parizo kaj Londono estas grandaj urboj. |
107. Kiam subjekto estas el virina sekso kaj predikato-substantivo ankaŭ povas preni virinan sufikson, oni laŭvole akordigas ilin sekse.
| E.: | Tiu ĉi sinjorino estas pentristino. |
| Fraŭlino X*** estas elektita sekretario de nia Grupo. |
108. Kiam predikato estas adjektivo aŭ participo, ĝi akordiĝas nur nombre kun la subjekto. (62 kaj sekvantaj.)
III. Rekta komplemento. (35.)
109. Substantivo aŭ pronomo, kiu estas rekta komplemento de verbo (35), estas en akuzativo sen prepozicio.
| E.: | Mi amas mian patron. |
| Mi bone aŭdas vin. |
110. Unu verbo havas ordinare nur unu rektan komplementon. La aliaj komplementoj estas uzataj nerekte per pero de prepozicio.
| E.: | Li instruis min pri lingvo germana (ne: li instruis min lingvon germanan). |
| Li demandis min pri tio (ne: li demandis min tion). |
Rim. 1. Kompreneble unu komplemento povas konsisti el kelkaj vortoj aŭ terminoj; en tia okazo ĉiuj terminoj estas en akuzativo, se ili ne estas regataj de prepozicio. (36). E.: Li manĝis supon kaj panon.
2. Akuzativo montranta almovon, tempon, daŭron, k. t. p. ne signifas, ke la vorto estas rekta komplemento; tial oni renkontas en tiaj okazoj kelkajn komplementojn en akuzativo: unu estas rekta, aliaj estas cirkonstancaj. E.: Li metis la ĉapelon sur sian kapon. (140.)
111. Kiam infinitivo estas komplemento de verbo (aŭ de alia vorto), oni neniam uzas prepozicion antaŭ ĝi.
