Ĉi tiu paĝo ne estas provlegita
Jen mi estus degelinta
Kiel riveret’, en kies
Ondoj la knabin’ plej bela
Lavus ride la vizaĝon.
Aŭ mi estus fluetinta
En la maron, kie eble
Mi fariĝus brila perlo,
Por ornami reĝan kronon.“
Aŭskultinte tiujn plendojn,
Diris mi: „Ho neĝ’, mi dubas,
Ke envale tian sorton
Brilan estus vi trovinta.
Konsoliĝu! Nur malmultaj
Havas ŝancon, iĝi perlo;
Eble estus vi falinta
En marĉeton kaj kotiĝus.“
Dum mi tiel kun la neĝo
Interparoladis, pafo
Sonis, kaj el la aero
Falis bruna montvulturo.
Tio estis ŝerc’ Laskara, —
Ŝerc’ ĉasista. Sed vizaĝo
Lia restis nemovata,
Fumis nur la pafiltubo.
El la vosto de l’ birdego
Ŝiris plumon li silente,
Surĉapele ĝin ekfiksis
Kaj daŭrigis sian vojon.
