Rozujoj de la ĝardeno de miaj amoj!... montoj amerikaj, montoj miaj!... bluaj noktoj! La ega urbo, ankoraŭ brua kaj duonkovrita per sia fum-mantelo, ŝajnis dormi sub la densaj kurtenoj de plomba ĉielo. Puŝo de norda vento skurĝis mian vizaĝon penetrante en la ĉambron. Timoplene mi kunigis la klapojn de la fenestro; kaj sola kun mia ĉagreno, almenaŭ sola, mi ploris longan tempon ĉirkaŭata de la mallumo.
Jen kelkaj fragmentoj de la letero de Maria:
“Dum ĉiuj babilas en la manĝoĉambro, post la supeo, mi venis al via ĉambro por skribi al vi. Estas ĉi tie kie mi povas plori sen ke iu ajn venu konsoli min; ĉi tie kie mi imagas ke mi povas vidi vin kaj paroli kun vi. Ĉio estas kiel vi ĉion lasis, ĉar panjo kaj mi volis ke ĉio statu tiamaniere: la lastaj floroj kiujn mi metis sur vian tablon iom post iom jam falis velkitaj en la fondon de la florvaz: jam oni ne vidas eĉ unu solan: la sidiloj en la samaj lokoj: la libroj kiel troviĝis, kaj malfermita sur la tablo la lasta en kiu vi legis: via ĉas-vesto, kie vi pendigis ĝin reveninte el la montaro la lastan fojon; kaj la bret-kalendaro ĉiam montranta tiun 30-an de Januaro, ha! tiom timitan, tiel terura, kaj jam pasinta! Nun mem la florplenaj branĉoj de la rozujoj de via fenestroneniras kvazaŭ serĉe de vi, kaj tremas kiam mi prenas ilin inter miajn brakojn dirante al ili ke vi revenos.
“Kie vi povas esti? Kion vi estas faranta ĉimomente? Neniom utilas al mi esti tiomfoje postulinta ke vi montru al mi sur la mapo kiel vi farus la vojaĝon, ĉar mi povas imagi nenion. Timigas min pensipri tiu maro kiuj ĉiuj admiras, kaj kiel turmento, mi ĉiam vis vin meze de ĝi. Sed post via alveno al Londono vi rakontos ĉion al mi: vi diros al mi kia estas la pejzaĝo kiu ĉirkaŭas la domon en kiu vi loĝas: vi priskribos al mi detale vian ĉambron, ties meblojn, ties dekoracion: vi diros al mi kion vi faras ĉiutage, kiel vi pasigas la vesperojn, je kiomaj horoj vi studas, dum kiuj vi ripozas, kiaj estas viaj promenadoj, kaj en kiuj momentoj vi pli pensas pri via Maria. Diru denove kiuj horoj de ĉi tie korespondas al la tieaj, ĉar mi forgesis.
