»Kajo postvenos,« diras li iom abrupte. »Mi tro alte taksas lian ĝentilecon por pensi, ke li lasos Kornelian sola.«
»Kornelian?« demande okullevas Kajo.
»Vi ankoraŭ ne konas mian filinon?« demandas Cinno kaj jam mansvingas:
»Hola, Kornelia! Venu ĉi tien!«
»Ah, tiu etulino!« Ankoraŭ ŝi estas timplena: ŝi staras antaŭ Kajo, mentonpreme al la brusto, kaj ludante per la fingroj ŝi malkuraĝete okulas al li. Grandanime li etendas al ŝi la manon. Embarasite ŝi altuŝas.
Cinno fingropinte puŝetas ilin unu al la alia.
»Iru en la ĝardenon,« li kaŝridetas, »kaj iom interamikiĝu.«
Nur en la ĝardeno rememoris Kajo, ke li ankoraŭ ĉiam havas la skermoveston. Embarasite kaj mallerte li demetas trans la kapo la ledan brustkirason. La militistajn botojn li kompreneble devas lasi surpiede. Senvorte alrigardas la malgrandulino. Nun li eksentas la devon, senkulpiĝi pro sia aspekto.
»Ĵus mi ekzerciĝis, sciu!« li klarigas. »Dume oni devas esti tiel vestita.«
»Mi tiom timis,« ŝi ekflustras.
»Ba, nenio,« grandioza gesto de la bagateligo. »Tion mi ja faras ĉiutage.«
»Kaj vi tute ne timas?«
»Mi — timi?« li manbatas sian bruston. »Tute netimiga ĝi estas.«
»Sed kiam oni vin trafas, sendube, terure doloras«.
