LA MASTRO. Ses kopekojn, bona gasto.
NIKO (pagas). Adiaŭ!
LA MASTRO. Bonan vojaĝon! (Niko foriras.)
IVARO. Mi volus scii, kiu estis tiu barbulo.
LA MASTRO. Li estas maristo, se mi ne eraras. (Rigardas tra la fenestro.) Eĉ lia irado tion pruvas.
IVARO. Li ŝajnas al mi ne malŝatanta la ĉevalaĉon de alia.
LA MASTRO. Mi kredas ke li estas honesta viro. (Iras.)
ZAKARIO. Nun ni ekveturu, knabo mia.
IVARO. Kien?
ZAKARIO. Hejmen, kompreneble.
IVARO. Neniam!
ZAKARIO. Kion vi opinias?
IVARO. Neniam, onklo Zakario, neniam hejmen!
ZAKARIO. Kien do?
IVARO. En la pendingon!
ZAKARIO. Knabo, ĉesu parolaĉi!—Hej! Ĉu vi ankoraŭ estas murmurema, kvankam plurajn glasetojn vi malplenigis!
IVARO. Ĉio ŝanĝiĝis, ĉio estas returnite kaj renversite, kiel la piedvestaĉo de maljunulino Jaakkola. Nenio plu kiel dum la antaŭaj tagoj. Tiam glutinte du tri ektrinkojn mi fariĝis gaja kaj babilema kvazaŭ hirundo; nun, kvankam per kulerego mi verŝus en la faŭkon, miaj okuloj nur griziĝas, kaj anstataŭ la antaŭa agrablega sento, mi nun sentas nur konfuzaĵon en la kapo, kaj la menso estas ĉiam nigra kiel la flanko de brandkaldrono.
