LA MASTRO. Ne eĉ moneron mi petas.
IVARO. Nu, vi agas prudente.
ZAKARIO. Ni do estas nur du partoprenantoj.
IVARO. Du! Kiuj estas ili?
ZAKARIO. Mi kaj vi, kompreneble. Frate ni partigu la sumon; po tricent kvindek ni havos.
IVARO. Mi ekkoleriĝas denove!
ZAKARIO. Intrigema bubo, ĉu ni ne kune lin kaptis?
IVARO. Mi ja lin haltigis kaj mia ĉevalo kaj veturilo lin alkondukos al la komisaro.
ZAKARIO. Ĉu mi ne helpis vin laŭpove?
IVARO. Pro tio vi ekhavu kvindekon.
ZAKARIO. Duonon al ambaŭ, knabaĉo, duonon al ambaŭ.
IVARO (ekprenas Zakarion je la kolumo kaj lin minacas per tranĉilo). Kruĉon da sango!
ZAKARIO. Ivaro!
IVARO. Tondro kaj fulmo! Mi ne garantias, kion nun faros la tranĉilo.
ZAKARIO (surgenue). Mi petas, petegas vin!
IVARO. Kruĉon da sango, se plaĉas al vi komplikigi.
ZAKARIO. Mi kontentiĝas kun cent.
IVARO. Kun kvindek.
ZAKARIO. Estu tiel.
IVARO. Bone! Eble ni do ree povas kune daŭrigi nian vojaĝon.
ZAKARIO (aparte). Englutu vin foje diablo, ido de demono!—Laŭleĝe mi tamen postulos de vi la duonon.
