Janko retenis la spiron en la brusto, sed la dika voĉo demandis la duan fojon.
— Kiu tie?
Alumeto ĵetis sian brilon sur la muron, fariĝis lume, kaj poste… Eh Dio! Oni aŭdas malbenojn, batojn, la ploron de infano, vokadon: Ho! pro Dio! la bojadon de hundoj, kuradon de lumoj sur la vitroj de fenestro, krion en la tuta palaco:
La duan tagon la malfeliĉa Janko staris jam antaŭ la juĝo ĉe la vilaĝa juĝisto.
Ĉu ili devis lin tie juĝi kiel ŝteliston?… Certe. Ekrigardis lin la juĝisto kaj la ĉesidantoj, kiel li staris antaŭ ili kun la fingro en la buŝo, kun larĝe malfermitaj terurigitaj okuloj, malgranda, malgrasa, batita, ne scianta kie li estas kaj kion oni volas de li? Kiel juĝi tian mizeron, kiu havas dek jarojn kaj apenaŭ staras sur la piedoj? Sendi ĝin en la malliberejon, aŭ kiel?… Oni devas ja havi iom da kompato por infanoj. Ke lin prenu la gardisto, ke li donu al li per la vergo, por ke li duan fojon ne ŝtelu, kaj finita la afero.
— Nature!
Oni vokis Staĥon kiu estis la gardisto:
— Prenu lin kaj donu al li memoraĵon!
Staĥo ekbalancis sian malprudentan bestan kapon, prenis Jankon sub la brako kiel katidon kaj elportis en la grenejon. Ĉu la infano ne komprenis la aferon aŭ estis timigita, sufiĉe ke ĝi ne eldiris eĉ unu vorton kaj nur rigardis, kiel rigardus birdo. Ĉu li scias, kion oni faros kun li? Sed kiam Staĥo en la grenejo distiris lin sur la tero kaj levinte la ĉemizeton forte ekbatis, tiam Janko ekkriis:
— Patrineto! kaj ĉe ĉiu ekbato de vergo li vokis: „Patrineto! patrineto!“ sed ĉiam pli mallaŭte, pli malforte ĝis ĉe ioma ekbato la infano silentiĝis kaj ne vokis jam la patrineton…
Malfeliĉa rompita violono!…
He, malprudenta, malbona Staĥo! kiu batas tiel la in-
