necesis, ke la situacio estas kelkoble escepta.
Post momento, li revenis, kaj elviŝiĝis antaŭ junulo maldika, granda, kaj kun tre pala vizaĝo.
Senparole, per ia soleneco en la agoj kiu konfuzis min, Lupeno ŝaltis ĉiujn elektrajn lampojn. La ĉambro estis superverŝita de lumo. Tiam la du viroj profunde sin rigardis reciproke kvazaŭ, per la plena strebado de iliaj ardaj okuloj, ili provis penetri unu en la alian. Kaj estis impresa vidaĵo ke vidi ilin tiel seriozajn kaj silentajn. Sed kiu do povis esti tiu ĉi noveveninto ?
Ĝuste kiam mi estis divenonta tion, per la simileco kiun li prezentis kun foton freŝdate eldonitan, Lupeno turnis sin al mi :
- Kara amiko, mi prezentas al vi S-ron Izidoron Botreleon.
Kaj tuj, alparolante al la junulo :
- Mi devas danki vin, sinjoro Botreleo, unue esti akceptinta, post letero de mi, prokrasti viajn riveladojn ĝis post tiu ĉi intervidiĝo, kaj poste permesi al mi ĉi tiun interparoladon kun tiom da komplezo.
Botreleo ridetas.
