Kiam Botreleo, siavice, eliris el la arbaro, li miregis ne plu ekvidi la individuon. Li ĉirkaŭrigardis, kiam subite li subpremis krion kaj, per rapida retrosalto, revenis al la arbarrando kiun li ĵus forlasis. Dekstren, li vidis remparon el altaj muregoj kiujn flankis, je egalaj distancoj, masivaj murapogiloj.
Estis tie ! Estis tie ! Tiuj ĉi muroj malliberigis sian patron ! Li estis trovanta la sekretan lokon kie Lupeno tenis siajn viktimojn !
Li ne plu kuraĝis foriĝi el la ŝirmejo kiun donis al li la densa foliaro de la arbaro. Malrapide, preskaŭ ventraltere, li dekstren flankiĝis kaj tiel ĝisiris la supron de teramaso kiu atingis la pinton de apudaj arboj. La muregoj estis ankoraŭ pli altaj. Tamen li distingis la tegmenton de la kastelo kiun ili ĉirkaŭis, iun malnovan tegmenton Ludoviko la XIIIa kiun superelstaris tre maldikaj turetoj korbe aranĝitaj ĉirkaŭ pli akra kaj pli alta spajro.
Dum tiu tago, Botreleo ne faris pli. Li bezonis cerbumi kaj prepari sian atakplanon sen ion lasi al hazardo. Reganto de Lupeno, estis al li nun elekti la horon kaj batalan manieron.
Li foriris.
Apud la ponto, li renkontpasis du kamparaninoj kiuj
