volonte ekloĝiĝus en ĝi kun siaj gepatroj. La notario indikis plurajn bienojn. Botreleo sugestis ke oni parolas al li pri la kastelo de la Nadlo, norde de la Krezo[1].
- Fakte, sed la kastelo de la Nadlo, kiu apartenas al unu el miaj klientoj de kvin jaroj, ne estas vendota.
- Li do loĝas en ĝi ?
- Li loĝis en ĝi, aŭ pli ĝuste sia patrino. Sed tiu ĉi, opinianta la kastelon iom malĝoja, ne ŝatis resti tie. Tiel ke ili forlasis ĝin la pasintan jaron.
- Kaj neniu loĝas tien ?
- Jes ja, iu Italo, al kiu mia kliento ludonis ĝin por la somera sezono, la barono Anfredo.
- Ha ! La barono Anfredo, iu ankoraŭ juna viro, la aspekto sufiĉe rigidafekta...
- Vere, mi nenion scias... Mia kliento rekte traktis la aferon. Ne estis lukontrakto... iun simpla letero...
- Sed ĉu vi konas la baronon ?
- Ne, li neniam eliras la kastelon... Per aŭtomobilo, foje, kaj nokte, ŝajnas. La proviantoj estas faritaj de maljuna kuiristino kiu parolas al neniu. Strangaj homoj...
- Ĉu via kliento konsentus vendi sian kastelon ?
- ↑ Vidu en la ĉapitro 5, "Krezo", france "Creuse" estas franca departemento. Sed alia senco de tiu franca vorto povas ankoraŭ esti "Kava".
