Li ne senkuraĝiĝis kaj daŭrigis siajn serĉadojn en Parizo kie eble okazis la enketo de la juĝafero. Liaj klopodoj ne sukcesis.
Sed la ideo de alia spuraro ĵetis lin en novan direkton. Ĉu neeblis koni la nomon de tiu gvardia kapitano kies la nepo elmigris kaj kies pranepo servis la armeoj de la Respubliko, estis komisiita al Templo dum la malliberigo de la reĝa familio, servis Napoleono, kaj faris la militiro de Francio ?
Per multe da pacienco, li finstarigis liston kie almenaŭ du nomoj proponis preskaŭ kompletan similecon, S-ro de Larbejrio, sub Ludoviko la XIVa, la civitano Larbrio, sub la Teroro.
Jam estis grava punkto. Li precizigis tion per artikoleto kiun li komunikis al la gazetaro, petante ĉu oni povis liveri al li informojn pri tiu Larbejrio aŭ pri liaj posteuloj.
Estis S-ro Masibano, la Masibano de la broŝuro, la membro de la Instituto, kiu respondis al li.
"Sinjoro,
"Mi turnas vian atenton al tekstero de Voltero, kiun mi rimarkis en lia manuskripto de la Jarcento
