la tempon... Ŝaroleo, vi estas ĉi tie ?... Ha ! Nu... la ŝipo ?...
Ŝaroleo respondis : "La boato estas preta".
- Startu, diris Lupeno.
Post momento, la bruo de motoro kraketadis kaj Botreleo kies la okuloj iom post iom kutimiĝis al la duonmallumo, fine konsciis ke ili troviĝis sur ia kajo, ĉe la rando de la akvo, kaj ke, antaŭ ili, flosis kanoton.
- Iu motorkanoto, diris Lupeno, kompletigante observojn de Botreleo. Ĉu ne, ĉiu tiu mirigas vin, mia kara Izidoro... ĉu vi ne komprenas ?... Kiel la akvo kiun vi vidas estas nenio alia ol la marakvo kiu enfiltriĝas dum ĉiu tajdo en tiun ĉi kavaĵon, sekvas, ke mi havas tie malgrandan rodon nevidebla kaj sekura...
- Sed fermita, obĵetis Botreleo. Neniu povas eniri, kaj neniu eliri.
- Jes, mi, rebatis Lupeno, kaj mi tuj pruvos tion al vi.
Li unue alkondukis Rajmondan, poste revenis akcepti Botreleon. Tiu ĉi hezitis.
- Ĉu vi timas ? diris Lupeno.
- Pri kio ?
- Esti alfundigita de la torpedoŝipo ?
- Ne.
