vas, ĉu tiel ne estas? Parolu, hundaĉo, aŭ mi strangolos vin!…
Oficisto: (timege) Ĉesu… ĉesu, se ne mi alvokos la policon tuj!…
Proleto: (interrompe kaj kolere) … Jes, nun vi pri polico ekpensas, kiel lasta elsavigilo, por subpremi la ĝenantojn, tiujn kiuj eĉ ne obeas la kodan voĉon! Nu, voku, mi nenion por timi havas, ĉar tiel vivi apenaŭ povas mi, mian honestecon, mian tutan homecon viaj leĝoj perfidis, pro via tuta paperaĉejo mia homa digno hontas. Tamen vi kaj via tuta aparataro eĉ ne valoras kraĉaĵon de mizerulo kiel mi…
(li prenas staplon de libroj kaj paperoj el la balkono, kaj ĵetas ĝin kraĉante al la oficisto, kiu fuĝe sin kaŝas en la fundon de la oficejo.)
Mi dakas vian afablan servon kaj jen mia provizora kaŭcio, sed kompletan pagon, ni mi kaj ĉiuj proletoj, baldaŭ al vi kaj viaj sinjoroj fabrikestroj transdonos…
(Foriras.)
