nek juna knabineto, nek malgrandaj infanoj nokte trankvie dormi kaj gaje matene leviĝi.
Kaj estimis homoj la nomon de kuraĝa princo Kejstutis…
Sed kiu honoris Kejstutis, tiu ankaŭ honoris la junan filon de nobelo Mykis… Vaste estis rakontata, ke li sola centojn morthakis, dufoje tiom da grizaj ĉevaloj piedpremis; kien li rajdis montoj da kadavroj sterniĝis…
Kaj ekĝojis la koro de la maljuna patrino, kiam ŝi atendis la revenantan el milito filon Zubrys… Atendis ankaŭ la maljuna Kirklys, atendis fordante lipharojn kaj ĝojis, ke neniu, kiom la maljunuloj memoras, tiel brave militis, kiel lia juna filo Zubrys.
Ĉiuj atendis Zubrys’on: la patro, la patrino kaj la junaj fratoj.
Nur sola Mejluje neniun atnedis: la sopiro ne premis ŝian koron. Hele lumis la varma suno en serena ĉielo, gaje pepadis birdetoj en ĝardeno de nobelo Kindis, en kiu laboradis lia filino Mejluje…
Pro tio ŝi ankaŭ gaje kantadis kiel birdeto najtingalo…
VIII.
Kaj rerajdis en patrolandon la multe famiĝinta Kejstutis, kaj kun li ankaŭ la juna Zubrys…
La brava filo de nobelo alportis nek silkon, nek oron, nek la flavan sukcenon, nur alportis li la plej grandan gloron, kian havis nek lia patro, nek liaj fratoj, Pro liaj kuraĝaj agoj ekamis lin Kejstutis, la glora princo de Trakai kaj donis al li multe da lando kaj ordonis al li estri armeopartojn. Tiel lin ekamis kaj tiel fidis al li, ke ĉie anstataŭigis sin de li.
