tojn, sed tiel, kiel oni trumpetas alvokante la junulojn al milito, anoncante la grandan danĝeron.
Ploris la arbaro kaj ploris la arboj, same kiel la koro de juna ĉasisto aŭskultante ĉi tiun trumpetadon.
Ektimis Zubrys kaj pelis sian ĉevalon tien, kie la kornoj trumpetis, kaj lian koron kvazaŭ katoj disŝiradis. Kion nur ne pensis, ne imagis Zubrys kaj pro siaj timopensoj ĉiam pli rapide pelis la ĉevalon. Ĝemis la ĉevalo kvazaŭ plendante, ĝi saltis tra fosaĵoj, tra trunkrestoj kaj de vento faligitaj arboj. La branĉoj disŝiradis ĝian haŭton, pikadis ĝiajn flankojn, deŝiradis vestopartojn de la rajdanto, sed ĉi tiu nenion sentis, nur ĉiam plirapidigadis la ĉevalon. Kvazaŭ iu demono aŭ ventego kurflugis la ĉevalo de Zubrys. La sola penso okupis nun lian menson: kie estas nun lia belulino Mejluje? Eble urso ŝin atakis, eble ursino ŝin sufokis aŭ larĝakorna cervo ŝin mortpikis… Ĉu ŝi nun en estas en danĝero kaj helpon alvokas?…
Kaj jen denove eksonis la trumpeto, tie malproksime, kie la alta Merkine staras; kaj en la ĉielo li ekvidis la bruloruĝon: de sur la altaj turoj de Merkine estis donataj fajrosignaloj. Kaj ekkomprenis junulo, ke ne en ĉasado okazis malfeliĉo, sed ke la patrujo alvokas helpon de ĉiuj, kiuj scipovas uzadi la armilon. Ekmiris la junulo, de kie povis malamiko subite aperi, ĉu de oriento — la blankrutenoj, ĉu de sudo — poloj, aŭ eble de okcidento — la sangavidaj germanoj krucmilitistoj?
Sed ne longe miris, ne longe dubis Zubrys: la vojo estis barita de malbonaj krucmilitistoj.
Ili multaj estis, kaj li sola. Kaj komprenis tiam la junulo, ke malfrue estas serĉadi la junulinon kaj ke li sola devos formeti sian kapon.
