— Ho, volonte mi portus, se mi forton havus, mian junan rajdiston ne nur en larĝan Nemunas, sed ankaŭ en altan Merkine.
Faletis la ĉevalo tra fosaĵo saltante.
— Saltu, ĉevaleto, portu min junulon en Nemunas larĝan: la sangavidaj krucmilitistoj estas proksime!
— Volonte mi portus, se nur mi povus, ne nur en Nemunas larĝan, sed ankaŭ en altan Merkine…
Faletis jam duan fojon la ĉevalo tra ŝtono saltante, la marĉeton evitante… Faletis la ĉevalo kaj defalis la helmo de junulo.
— Saltu, ĉevaleto, saltu rapide, portu min junulon nur en rivereton profundan. Proksime estas jam Nemunas, proksime ankaŭ la malbonaj krucmilitistoj!
— Volonte mi kurus kaj mian rajdanton portus, se nur mi forton havus, se ne en malnovan Merkine, tiam almenaŭ en profundan Nemunas…
La trian fojon faletis la ĉevalo jam sur verda ebenaĵo. Faletis la ĉevalo kaj defalis la junulo. La junulo rapide leviĝis, sed la ĉevalo restis kuŝanta, nur malgaje rigardis, kvazaŭ adiaŭante sian rajdiston…
— Restu sana, rajdisto, mi vin plu ne portados kaj vi ne plu fieros je mi! Memoru min. Sed kuru nun, ĉar proksime estas la krucmilitistoj kaj ili rapide atingos vin piedkurantan.
La junulo ĉirkaŭprenis kolon de brunulo, kvazaŭ la patrino sian filon, kaj ame ĝin kisis. Dolore ekblekis lastafoje la ĉevalo…
Per ĉiuj fortoj kuris la junulo ĝis li atingis Nemunas-riveron, kiu faras al si la vojon tra la densaj arbaroj kaj la altaj montoj.
