La krucmilitistoj ne sukcesis atingi la junulon. Li vadis en riveron kaj naĝis al ĝia alia bordo. Estis laca la junulo, rapide fluis la riveraj ondoj kaj malproksimen forportis Zubrys ĝis li atingis la alian bordon. Terure laciĝinte li atingis Merkinen nur je sunsuriro la sekvantan tagon.
Kaj li trovis tie ĉiujn sanajn revenintajn de ĉasado, nur ne trovis li sian plej junan fraton kaj sian plej amatan belulinon Mejluje.
Nur ili du ne revenis hejmen.
XIV.
Ne malvarma norda vento la arbaron muĝigas, ne la verda kverko bruas-krakas, nur la juna edzo sian sorton malbenas kaj alvokas venĝon de plej altaj dioj pro sia juna edzino, pro ŝiaj oraj harligoj.
La sorton li malbenas kaj al si la harojn ŝiras. La doloro, kvazaŭ per pinĉpreniloj al li la koron premas.
Ne la arbaro ekmuĝis, ne la tondro eksonis — nur ekparolis la junaj bravuloj, de la Kantolando kuraĝaj militistoj:
— Vidu la dioj, aŭdu plej potenca Perkuno la dolorajn niajn vortojn: kiom da flavaj haretoj estas en la harplektoj de junulino, tiom da kapoj ni dehakos al malbonaj krucmilitistoj. Kvankam eĉ ni mem pereus, la junajn niajn kapojn ni perdus, tamen la junulinon ni venĝos.
— Ne ploru, frateto, ne ploru, kavaliro, per ploro kaj malbeno vian sorton vi ne plibonigos.
— Facile estas al vi, fratetoj, paroli kaj la venĝon ĵuri! Sed per kio mi venĝos, fratetoj, kiamaniere mi venĝos, kavaliroj?… Perdis mi knabineton pro mia malsaĝeco!… Perdis mi knabineton, mortpelis mian fidelan ĉevalon, seniĝis de blanka glavo!…
