flegistinoj. Sed tio estis jam antaŭaranĝita afero inter ni.
— Kiel bonŝance, ke vi ĝustatempe alvenis, kiam tiu akcidento okazis, — diris Doroteo.
— Ne bonŝance, Doroteo, providence. Tio estas ja plenumita preĝo. Mi vidas, fratino Flora, ke Dio estas kun vi en tiu ĉi afero.
— Daŭrigu, mi petas, — diris Doroteo senpacience.
— Bone. Tio okazis antaŭ du semajnoj kaj kelkaj tagoj. La knabino estas tre malforta, kaj mia onklo tre timas, ke, pro internaj difektoj, ŝia vivo estas en granda danĝero. Ŝi estas dolĉa, senplenda estaĵeto; kaj ni jam estas tre intimaj amikinoj. Gesinjoroj Stubbs vizitis la infanon kelke da fojoj. La patro venis la sekvintan tagon sola, kaj la revido estis tre kortuŝa. Mi estas certa, ke, kiel ajn malbona estas tiu viro, unu bona trajto en lia karaktero estas lia amo al tiu kripla filino. Ŝi estis tre kontenta revidi la patron, tamen ŝia amo al li estas miksita kun timo. Mi preskaŭ ne povis deteni min de larmoj, aŭdante la sepjaran knabinon petegi la patron, per kortuŝa voĉtono: — “Vi estos bona paĉjo, ĉu ne, dum mi estas for de la hejmo? Kaj, paĉjo, vi ne plu venos hejmen ebria, ĉu? Mi petis la bonan Dion, ke Li helpu al vi.” — La viro kaŝis la vizaĝon en la litkuseno kaj mallaŭte ĝemis. — “Ne,” — li diris per tremanta voĉo, — “mi promesas al vi, karulino, mi ne faros tion.” Komence li ne atentis min, sed post kelkaj minutoj li sin turnis al mi, staranta ĉe la piedo de la lito, kaj diris: — “Ĉu vi estas la flegistino, kiu tiel bonkore zorgis pri nia knabineto? Sed . . . ŝajnas al mi, ke mi jam renkontis vin ie . . . ĉu vi estas la sama fraŭlino, kiu venis en nian oficejon antaŭ kelkaj tagoj?” — “La sama,” — mi respondis. Tiam li balbutis: — “Mi tre esperas, fraŭlino, ke vi ne ofendiĝis pro mia malĝentileco.” — Sed mi certigis lin, ke mi tute ne ofendiĝis; ke, eble, li estis en aparte bona humoro tiun posttagmezon. Mi etendis al li la manon por montri, ke mi sentas nenian malbonvolon.
Dum la du sekvintaj vizitoj li kondutis je mi kun
