finiĝis,” li penis unu fojon plu elturniĝi el tiu senespera situacio. Kun ŝajnaj malvarmeteco kaj trankvileco li demandis:
— Ĉu vi ne tratas tro libere al la banko de via propra imago, fraŭlino Parkinson?
— Tute ne. Mi posedas la leterojn mem, kiujn vi skribigis al la princido kaj mi konas la skribinton de tiuj leteroj. Plue, mi konas viajn motivojn: avideco, ambicio, malamo kaj ĵaluzo. Mi scias, kion vi faris per via malnoble akirita gajnaĵo, kaj se mi havus sufiĉe da tempo kaj la inklinon, mi povus rakonti al vi la tutan malbelan aferon. Nu, rapidu, respondu mian demandon, se vi ne volas, ke tiu ĉi sonorilo kunvoku la tutan membraron ĉi tien.
Kelkaj malvarmaj ŝvitgutoj ekaperis sur la mortepala frunto de la viro:
— Mi ĵuras per ĉio, kio estas sankta . . .
Malpacience kaj malestime Doroteo interrompis lin:
— Efektive! Kio povas esti sankta por homo, kiel vi?
La mordanta malestimego en la voĉo de la virino, pro kiu li estis tiom riskinta, trapikis lian koron:
— Vi estas kruela, antaŭjuĝema, fraŭlino Parkinson.
Tuja rediro venis de la knabino, eĉ ankoraŭ pli sarkasma:
— Kruela! Tio sonas bele el via buŝo. Nek povas esti demando pri antaŭjuĝo kiam mi havas en la manoj ĉiujn fadenojn, ĉiujn pruverojn. Antaŭjuĝema! Se mi bezonus pluan pruvon, via vizaĝo ĝin liverus.
— Tamen, mi ĵuras, ke mi ne scias, kie Flora nun estas.
— Nenian dusencaĵon nek pensrezervaĵon, sinjoro advokato; diru al mi sen elturniĝo, kio okazis hieraŭ vespere, post kiam Flora venis el la hospitalo, vestita per sia blua kapoto. Aŭ, je ĉiuj sanktuloj, tiu ĉi sonorilo eksonos!
— Mi certigas al vi, ke mi tute ne havas supozeton, kien Flora iris post nia interparolo.
Kontraŭvole Doroteo sentis inklinon kredi je la vereco de tiu ĉi diro.
