— Du aŭ tri tagoj? Kia stranga peto, Doroteo! — ekkriis Filipo.
Ankaŭ la direktoro komence kontraŭstaris ŝian peton, sed fine konsentis. La trankvileco kaj memfido de la juna virino ŝajne inspiris al li konfidon kaj esperon. Plue, li sciis, ke li povas plene fidi al la sindonemeco kaj la sagaceco de sia servisto.
Pasis preskaŭ du tagoj senrezultate. Doroteo kune kun la fidela veturigisto jam sekvis, precipe, la kelkajn ĉefvojojn kondukantajn el Londono suden, ĉie esplorante, ĉie demandante, ĉu oni vidis junan virinon en malhele blua kapoto k.t.p. Vendredon vespere je la oka horo ili alvenis, lacegaj — ĉevaloj kaj vojaĝantoj — en Lingfield, vilaĝon je tridekkelkaj mejloj de Londono. Tie hotelmastrino sciigis Doroteon, ke du grajnvendistoj el Grinstead, pli malproksime de la urbego, rakontis dum la komuna tagmanĝo pri tia junulino, kiun ili renkontis survoje. Laŭ ilia priskribo ŝi estis tre ĝentila fraŭlino, vestita per blua kapoto, malseka pro forta pluvo, lacega kaj kun dolorantaj piedoj. Ŝi estis tute senmona kaj aspektis kvazaŭ en stato de konfuzo.
Senprokraste, kun koroj plenaj de espero, Doroteo kaj la same fervora servisto daŭrigis la vojon en la direkto al Grinstead. Tien ili alvenis je tre malfrua horo kaj loĝiĝis en la ĉefa hotelo. Neniu en la hotelo vidis la knabinon nek aŭdis pri ŝi.
La sekvintan matenon ambaŭ komencis serĉadon en malsamaj partoj de la urbeto. Unu el la unuaj, kiujn Doroteo alparolis, estis maljuna, bonkoraspekta pastro. Al li ŝi faris la kutiman demandon.
— Jes, — respondis la grandaĝulo kun ĝojo, — ŝi estas ĉi tie. Venu, mi petas, kaj mi montros al vi, kie ŝi trovis bonegan rifuĝejon.
— Dio estu laŭdata! — ekkriis Doroteo. Kompatinda knabino; kiom, sendube, ŝi suferis! Kiel ŝi fartas, sinjoro pastro?
