ĉiuj ĉi tiuj personoj kaj la princido, sinjoroj Kettle kaj Tritton, sinjoro Stubbs kaj aliaj?
— Tre kredeble sinjoro Vilfrido Gallimore, kies advokato vi laŭŝajne estas, povus respondi al tiu demando pli bone ol mi.
Senpaciencigite doktoro Graham ekkriis:
— Sufiĉe! Se vi pensas, ke vi povas eĉ unu momenton konfuzi min per tiuj ridindaj subtilaĵoj, vi tute eraras. Ne pensu, ke mi estas idioto. Mi venigis vin ĉi tien por meti antaŭ vin jenan alternativon — kaj mi certigas vin, ke mi plene decidiĝis agi absolute senkompate kaj tuje: Aŭ vi forlasos tiun ĉi landon senprokraste por Ameriko, aŭ, je Eskulapo, mi malkovros al la tuta mondo vian friponaĵon. Tio estas la sola maniero sendanĝerigi la gejunulojn kaj iamezure purigi de tiu ĉi makulo la honoron de la Broadbent’a familio. La sola bedaŭro, kiun mi sentas, estas, ke tiu lando havos la malutilon de via civitaneco.
— Sed, onklo . . .
— Nenian “sed onklo”! Mi estas nefleksebla. Mi scias, ke viaj gepatroj plene aprobus mian agon. Oportuna ŝipo forveturos venontan lundon. Vi do havos sufiĉe da tempo por ordigi viajn plej urĝajn aferojn. Ne unu vorton plu, Leo.
Leo senespere faris ankoraŭ unu penon:
— Sed, onklo, — li balbutis, — vi ja havas nur la vorton de tiu kanajlo Stubbs, konfesinta falsisto kaj krimulo.
— Ne unu vorton plu! Mi ne volas plu diskuti kun vi tiun ĉi malagrablegan aferon. Ĉu vi konsentas?
— Ne.
— Bone. Nun iru hejmen. Se mi ne ricevos sciigon antaŭ tagmezo morgaŭ, ke vi estas preta forvojaĝi Amerikon venontan lundon, vi scias kion vi devos atendi. Foriru!
Senvorte, mortepala, Leo eliris el la ĉambro.
La sekvintan matenon je la deka horo doktoro Graham ricevis letereton kun nur jenaj vortoj:
“Mi foriros, Leo.”
