estas ano kaj heredonto de malnova grafa familio en Germanujo! Tio similas ja al feinrakonto.
— Vi estas prava, Flora; en tiuj ĉi prozaj tempoj oni dirus, ke tiaj aferoj okazas nur en mirrakontoj.
— Kiel larĝe la vilaĝanoj malfermos la okulojn, des pli post la kalumnioj, kiujn oni disvastigis pri via deveno.
— Negrave.
Vilfrido haltis kaj, ekprenante ambaŭ manojn de la knabino, diris ame:
— Postmorgaŭ, frumatene, mi reiros al Frankfurt.
— Ho!
— Jes, karulineto; devas esti. Nun iru hejmen kaj sciigu al via patro, ke morgaŭ matene mi esperas havi la honoron, je la dekunua horo, viziti lin en lia oficejo en Romford. Ĉu vi pensas, ke li diros: “Jes” — dolĉulineto?
Flora rigardis en la okulojn de la amata viro kun malkaŝa, feliĉa rideto kaj respondis:
— Mi estas certa, ke jes, Vilfrido. Antaŭ kelkaj tagoj mi akompanis lin al Romford. Preskaŭ la tutan vojon, en la kabrioleto, li silentis. Fine, kiam ni jam alproksimiĝis al la malnova ventmuelejo, li ekparolis: — Flora, — li diris enpense, — mi agis maljuste kontraŭ li. Li estas nobla knabo. — Kiom da fojoj de tiam mi ripetis al mi tiujn vortojn!
— Mi estas tre kontenta scii tion, ĉar tio plifaciligas al mi la taskon. Nun mi rapidos returne al la patrino, por rakonti al ŝi pli detale la okazintaĵojn de la lasta monato. Ŝi elportis mirige bone la eksciton, sed mi ne devas tro streĉi ŝiajn fortojn. Ĉu vi vizitos nin morgaŭ posttagmeze je la dua, se ĉio estos “en ordo”?
— Jes, mi venos.
— Intertempe petu la gepatrojn, ke ili traktu tiun ĉi aferon kiel sekreton.
— Kompreneble.
• • • • • •
Je la dekunua horo, la sekvintan matenon, Vilfrido
