Ĉi tiu paĝo estas provlegita
kaj kisoj dolĉaj — rimoj-uverturo
de l’ delikatpasio blua.
Kaj sakramentas mi dum la vespero,
mi nova, juna kaj onteca pastro,
virginon de l’ arĝenta astro
aspergas mi per spermo de l’ espero.
II
En ornato orname oritaĉe altaro de l’ vorto mi staras,
kiel orfo ĉe pordo fermita
de l’ morto...
Kaj orgen’ al orelo ordonas
enaŭskulti por ĉiam sonkulton —
orakolon de la Oriono
radia...
Tra la orto al la oriento
kore celas dezire-ribela
oremuso de mia belsento
aspire...
Oro, ornamo, ornato
alternas en alto interna...
Mi — pastro de la nekonato —
staras ĉe ĝia altaro
lumate de l’ astro eterna
arĝenta.
