Paĝo:Molière - Don Juan, 1906, Boirac.djvu/28

Ĉi tiu paĝo ne estas provlegita
— 30 —

SCENO II-a


DON JUAN, SGANARELO, ĈARLINO

sur la fundo de l’teatro.

Don Juan

Ni maltrafis nian aferon, Sganarelo, kaj tiu neantaŭvidita blovado renversis kune kun nia barko la projekton, kiun ni faris; sed, por diri vere, la vilaĝanino, kiun mi ĵus lasas, kompensas mian malfeliĉon, kaj mi trovis en ŝi ĉarmoĵn, kiuj forigas el mia spirito la ĉagrenon, kiun donis al mi la malsukceso de mia entrepreno. Ne devas, tiu koro sin forsavi de mi, kaj mi ĵetis jam en ĝin disponojn por ne elporti longatempe, ke mi puŝos ekĝemojn.

Sganarelo

Sinjoro, mi konfesas, ke vi mirigas min. Apenaŭ ni forsavis nin el morta danĝero, kaj anstataŭ danki la ĉielon por la kompato, kiun ĝi bonvolis havi por ni, vi laboras tute denove por altiri ĝian koleron per viaj kutimaj fantaziaĵoj, kaj viaj amoj kri… (Don Juan prenas minacan mienon.) Silentu, vi fripono, vi ne scias, kion vi diras, kaj lia Moŝto scias, kion li faras. Ni iru.

Don Juan, ekvidante Carlinon.

Ha! ha! de kie eliras tiu ĉi alia vilaĝanino, Sganarelo? Ĉu ci iam vidis ion pli beletan? Kaj ĉu ci ne trovas, diru al mi, ke tiu ĉi egalvaloras la alian?

Sganarelo

Certe (flanken) Alia peco nova.