Ĉi tiu paĝo estas provlegita
— 97 —
SCENO II-a
DON JUAN, SGANARELO
Sganarelo
Ha! Sinjoro, kiel mi ĝojas vidante vin konvertitan! Tion de longa tempo mi atendis; kaj jen estas, dank' al la ĉielo, ĉiuj miaj deziroj plenumitaj.
Don Juan
La peston por la simplegulo!
Sganarelo
Kiel, la simplegulo?
Don Juan
Kio! ci prenas kiel bonan monon tion, kiun mi ĵus diris, kaj ci kredas, ke mia buŝo konsentis kun mia koro?
Sganarelo
Kio! ĝi ne estas… vi ne… (flanken) Ho! kia homo! kia homo! kia homo!
Don Juan
Ne, ne, mi ne estas ŝanĝita, kaj miaj sentoj estas ĉiam samaj.
Sganarelo
Ĉu vi ne cedas al la surpriza mirindaĵo de tiu statuo moviĝanta kaj parolanta?
