iu komercisto en Romo, kiam oni sciigis lin, ke venis Suten kaj deziras lin vidi.
Kajafas interrompis tuj la laboron, la filon forsendis kaj ordonis konduki Suten-on en la loĝejon, kien li baldaŭ mem venis.
Suten estis en malbona humoro kaj silentema. Sur lia vizaĝo vidiĝis laciĝo. Kajafas ĉirkaŭprenis lin; Suten respondis per malvarma ĉirkaŭpremo de liaj brakoj.
Kajafas ekmaltrankviliĝis.
— Vi fariĝis malĝoja, filo — li diris, sidigante lin apud si kaj proksimigante la vizaĝon al la lia, por lin pli bone alrigardi.
Suten silentis.
— Kio do okazas kun tiu sorĉisto, kun tiu saniganto, amato de l’amasaĉo, stelo matena de l’kripluloj? — ekdemandis Kajafas kun iom moka rideto.
Suten ne respondis. Kajafas atente lin observis kaj parolis ĉiam pli moke:
— Ĉu ne ekvidos lin mia okulo? Kiam do aperos la estro de estontaj armeoj niaj? Kiam li kolektos legionojn, forskuos la regadon de l’Romanoj, la landon savos kaj la reĝan sceptron metos en niajn manojn?
La vortojn „reĝan“ kaj „en niajn manojn“ li prononcis kun aparta akcento. Suten kuntiris la brovojn, silentis kelkan tempon, fine diris seke:
— Mi eraris. Tio estas homo malgranda.
— Do eble eĉ pli bone — ekridis Kajafas, fermetante la okulojn. — Sed vi, Suten, iel ne tre feliĉe kulturas la politikon… Vi persekutas sur dezerto iun sorĉistaĉon, kiam ni tie ĉi okupiĝas pri epokaj aferoj.
Suten svingis la brakojn. Kajafas komencis grati per la fingro inter la dentoj kaj poste diris:
— Ĉu vi ne intencus vojaĝo Romon?
