— Ne ordonis la instruisto levi la manon kontraŭ siaj sinjoroj?
— Li ne parolis, ke kontraŭ la sinjoroj; nur instruis, ke ne estas permesite venĝi.
— Do ci amas min?
— Mi amas vin, sinjoro.
— Tio estas tre bela. Se ordonis tion al ci tiu instruisto, mi laŭdas lin pro tio.
— La instruisto demandis pri vi, sinjoro.
— Jes? demandis pri mi?
— Kaj li riproĉis al tiuj du lernantoj, ke ili ne alkondukis vin antaŭ lian vizaĝon.
— Kiel? Min konduki antaŭ lian vizaĝon! Li ja devas al mi veni! Ci estas krudulo!
— Do ankaŭ la instruisto diris, ke li iros al vi, sinjoro.
— Nu, ci vidas, ke mi cin prave riproĉis!
— Li volas doni al vi admonon…
— Stulta ci estas! Li ne povis tion diri, ĉar li estas eble tro prudenta por tion fari.
— Li diris, sinjoro! Ĉiuj Peruŝim ricevos admonon, kaj ankaŭ Sinhedriono…
— Kio? kian admonon?
Joel ekkaptis la bridon kaj haltigis la azenon. Mirego forprenis de li la parolon.
Li ne povis kompreni tian malrespekton. Sed ĉar ĉirkaŭe vastiĝis arbara senhomejo, malgajeco kaj de tempo al tempo aŭdiĝis la kriado de rabobirdoj, li diris nenion, nur kuntiriĝis sur la dorso de l’besto kaj ĉesigis ĉiun interparolon.
La azeno ekfaletis unu- kaj duafoje. La kondukanto haltigis ĝin kaj diris:
— Malsupreniru, sinjoro, de la dorso.
Joel ne obeis. La kondukanto ripetis:
