sento. Sed li timis, aperigi tiaspecan suspekton. Li stariĝis sub la arbo.
La azeno sekvis la kondukanton, pinĉmanĝante per la dentoj la arbustofoliojn.
La kondukanto dronis en la mallumo. Oni aŭdis nur liajn paŝojn inter la arbustoj. Sed baldaŭ eĉ tio silentiĝis.
La ŝvito fluis per dentaj gutoj de la frunto de Joel. Li spiris profunde kaj la tempioj pulsobatis malkviete. Fine li komencis klaki per la dentoj.
Li ekkriis kelkfoje al la kondukante. Sed tiu ne respondis.
Tiel strange sonis en la arbaro la voĉo de Joel, ke li ĉesis voki. Ĉiumomente li sentis sin pli terurita en la soleco. En tiu ĉi timo li komencis preĝi kaj murmuri tiajn vortojn:
„dio, kiu elkondukis vian popolon el la dezerto, kompatu vian plej bonan servanton kaj helpu lin…
„La plej bonan servanton, kiu ne pruntedonas procentege, kaj se li blasfemas, tiam nur tre malofte…
„Kiu ne estas impostisto, nek krimulo, nek avidema, nek blasfemanto, nek azenkondukanto, nek paŝtisto, nek apartenas al la popolaĉo…
„kiu estas ano de Sinhedriono, parolas al la popolo, juĝas ĝin kaj punas laŭ ordono via…
„Kiu estas certe al vi agrabla kaj tamen vi lin elmetas al provadoj…
„Kiu donas al vi oferon, kaj nome unu kolombon…
„Sinjoro… du kolombojn… tri, kvar…
„Sinjoro… kapridon mi ordonos por vi buĉi kaj oferbruligi…
„du kapridojn… kaj ŝafidon… ĉu ne sufiĉos, Sinjoro?…
„Ŝafinon kaj ŝafoviron, nur elaŭskultu kaj heligu la mallumojn…
