„Sinjoro, bovon mi oferos, propran bovon, propran, ne trompe prenitan de la popolo, el mia propra aro… Sinjoro — pli multe mi ne povas!“
Li balanciĝis, preĝis kaj petegis, sed la timo ĉiam pli granda trapenetris lin per tremego.
Subite ekblovis vento kaj movis la arbaron. Aŭdiĝis terura, misterplena bruo. Ŝajnis al Joel, ke en tiu bruo sonas iaj krioj, iaj murmuroj, sonoro de glavoj kaj tintado de diversaj armiloj rabistaj.
Li falis genuen, kaŝis la frunton en la manoj.
La vento ĉirkaŭkuris la tutan arbaron kaj komencis jam sube movi la arbustojn. Samtempe la ĉielo mallumiĝis supre kaj Joel ne vidis eĉ la trunkon, antaŭ kiu li genuis.
Li ektimis pli multe kaj opiniis, ke venis jam la lasta horo. Tial li komencis preĝi ree, sed jam tiamaniere:
„Sinjoro, vermo mi estas kompare kun via potenco…
„Vermo, kiun ne nur via piedo povas dispremi, sed eĉ formanĝi ĉiu besto, renversi ĉiu trunko kaj dronigi ĉiu torento, kaj ĉiu rabisto trapiki per la ponardo kaj senigi de la vivo…
„Mi estas pekulo, arogantulo, mensoganto kaj nomas min tio, kio mi estas…
„Mi bruligas la oferojn, kiujn la popolo alportas…
„Mi laŭdas min antaŭ vi en la preĝo, sed ne humiliĝas…
„Impostisto pli ĝuste preĝas…
„Sed se vi estas Dio, se vi estas Tiu, kiu estas, kompatu min kaj defendu…
„Mi pliboniĝos, Sinjoro… En la templo mi estos faranta la penton… Malkaŝe, Sinjoro… Mi ŝutos polvon sur la kapon kaj estos faranta laŭte la konfeson de l’pekoj…
„Sinjoro, ĉu mi povas fari ion pli grandan?“
La vento kreskis, pligrandiĝis, skuis la arbaron. Potencaj branĉegoj ŝanceliĝis, kaŭzante grandan bruon.
