Konstante kreskis la timo de Joel kaj fine trapasis la lastajn limojn. Post ĝi sekvis malespero. Tiumomente ia birdo ekridis supre kaj en malproksimo aŭdiĝis longedaŭra muĝo de besto.
Joel komencis pro malespero blasfemi:
„Vi ne enrigardis min, Sinjoro, kaj ne elaŭskultis mian preĝon…
„Vi Dio? Vi Sinjoro?…
„Viajn servantojn vi forlasas en malluma arbaro kaj inter sovaĝaj bestoj…
„Sed vere! Kvardek jarojn vi kondukis tra la dezerto Moseon kun la tuta popolo! Kvardek jarojn!
„Kia vi estas Dio?… Ne, vi ne estas tiu, kiu estas!“…
Kaj li kraĉis la teron, sur kiu li genuis, kraĉis la arbotrunkon, kiu staris antaŭ li, kraĉis la aeron, kiun li spiris, kraĉis la ĉielon, en kiu kaŝis sin Adonaj’… Ne Adojnoj’, sed pli ĝuste Suten!…
En tiu momento li eksentis manplaton sur sia brako Li salte leviĝis de la tero por sin defendi. Sed en la krepusko aperis la kapo de l’azeno. La kondukanto tenis la bridon de l’besto. Joel sidiĝis kaj ili ekiris.
Subite la vento trankviliĝis kaj el inter la nuboj elfluis la luno kaj disverŝis bluetan helecon en la arbaro. Fariĝis tre lume.
Joel tuj kvietiĝis, sed silentis. La besto paŝis mirinde vigle. Ili eliris el la arbustoj. Joel aŭdis la murmuron de l’torento. Baldaŭ la arbustoj disiĝis, aperis profundaĵo, sur kies fundo bruis la akvo. Super ĝi troviĝis trabo, heligata per la lunbrilo. La besto suriris ĝin per paŝo certa kaj post momento transiris la duan flankon. La arbaro maldensiĝis; ili eniris larĝan vojon. Baldaŭ aperis la muroj de Jeriĥono.
Joel dum la tuta vojo ne diris eĉ unu vorton. En
