Tie li renkontis unu serviston; sed tiu faris pro miro grandajn okulojn.
— Kiel, sinjoro, do vi estas? Kaj ni timis…
— Vi estas stultulo, mi dormis la tutan nokton, nur vi nenion scias pri tio. Mi vin ĉiujn forĵetos, dispelos, ordonos vipi…
— volo via, sinjoro — respondis la paliĝanta servisto.
— Alvoku al mi tuj la kondukanton — ekkriis Joel.
La servisto ne moviĝis de la loko; li nur rigardis per ĉiam pli mirigitaj okuloj la sinjoron.
— Moviĝu do, kanajlo! — ekkriegis Joel kaj levis la manon.
La servisto deturnis sin kaj forkuris.
Pasis momento post momento. Joel malpacienciĝis. Fine li iris el la koridoro sur la korton.
Tie li ekvidis tiun serviston konsiliĝantan kun la aliaj.
— Kie estas la kondukanto? — ektondris Joel.
La servisto ekbalbutis, kliniĝante profunde:
— Sinjoro… li ne estas…
— Kiel, li forkuris?
— Sinjoro… ankaŭ la besto mankas… Vi eble piede revenis…
Sango alfluis en la kapon de Joel. Per teruraj okuloj li fulmofrapis la tremantajn servistojn, kiam subite aperis en la pordego la besto kaj post ĝi la kondukanto.
Tie, ekvidinte la sinjoron, alkuris, ĵetis sin al liaj piedoj kaj komencis voki:
— Pardonu, sinjoro, mi ekeraris en la arbaro, ne povis vin retrovi… Mi kriis!… Mi ĉirkaŭkuris frumatene la tutan arbaron kaj fine pensis, ke vi piede revenis…
Joel kuntiris la pugnon super lia kapo kaj ekkriis:
— Ci mensogas! Ci kun mi revenis nokte!
