La kondukanto saltleviĝis. Li fariĝis tre pala, la okuloj estis teruritaj. Metinte la fingron sur la buŝon li parolis kun granda certeco:
— Ne, sinjoro, tio ne mi… tio ne mi… Tio estas certe la ago de nia instruisto…
Joel malfermis larĝe la okulojn, ekrigardis la servistojn. Ĉiuj krucigis la manojn kaj komencis movi la lipojn. Kaj la kondukisto parolis:
— Vi, sinjoro, certe alvokis en la mizero lian helpon… Ne?… Eble vi preĝis… Aŭ eble vi blasfemis… Li donis al vi admonon!
Joel komencis froti per la manplato la frunton, ekrigardis la azenon, kiu estis tre lacigita, havis enfalintan ventron kaj ĉiumomente oscedis. Li ekrigardis la kondukanton, sur kiu la nokto kaj lacegoj gravuris neforigeblajn signojn, ekrigardis la tremantan servistaron, la domon, la arbojn.
Subite li turnis sin kaj foriris en la dormejon.
Sidiĝinte sur la liton, li frotis la frunton, ĉirkaŭrigardis la murojn, la plankon kaj plafonon.
— Kio ĝi estas? — li murmuris. — Kio ĝi estas? Kio ĝi estas?…
Li pripensis tiamaniere la tutan tagon.
Vane la servistoj eniradis demandante, ĉu li ne postulas manĝon.
Joel sidis sur la lito tiamaniere ĝis la vespero
Nur vespere li ordonis alvoki la kondukanton, enfermis sin kun li kaj longe ili pri io interparolis.
La servistoj atendis ĉe la pordo, sed povis aŭdi nenian vorton.
Kaj tiuj interparolis ĝis la noktomezo, ĝis la tagiĝo, ĝis la sunleviĝo…
